ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Άραγε πόσο πολύ
να σε θέλω απόψε
και νιώθω
τόσο ξένος στη γή
σαν αργοναύτης πληγωμένος
ψυχή και σώμα διάφανο
σε μια ανείπωτη πυρκαγιά
που τα μάτια σου ανάψανε
και όρθια
στις φλόγες σου η Αγάπη

Σαν Ελληνόπουλο πουλί
που πάρα πολύ βαθιά
στου σύμπαντος τα φυλλοκάρδια
μέσα σ'ένα ελπιδοφόρο όραμα
Λευκοντυμένη μεταφέρει
την Ελευθερία των Ανθρώπων
και που μοναχά μ'ένα φτερό
και τ'άλλο να αιμορραγεί
αφοσιωμένο μας γαληνοφτερουγίζει
πάνω απ'του κόσμου τον κατακλυσμό

Ηλιοαπαστράπτουσα η φιλία
με το μυστικό αστέρι της ζωής
σε πλήρη αστροσυμπαντική ισχύ
αχτιδοαγκαλιάζει κάθε Ελπίδα
και εναρμονίζει τους παλμούς
με το φτερούγισμα των Αγγέλων
που φυλάνε ξάγρυπνο το παιδί,
ψιθυρίζοντας στους ουρανούς
ίσως αύριο ΦΙΛΕ ΜΟΥ
ίσως αύριο...