ΕΝΑ ΦΩΣ

Απλός, αγνός κι αληθινός
του ποιητή ο στίχος
φτερουγίζει ωσάν να είναι φως
σχίζοντας με λαχτάρα
τ’ απόκρυφα μονοπάτια της καρδιάς
αναζητώντας μεσ’ το φως
την γη των ανθρώπων.
Με το φως της αυγής
φτάνει στ’ αγνωστο χάνι του τώρα
εκεί που οι άνθρωποι του εικοστού αιώνα
υποδέχονται ελεύθερα
στ’ αλυσοδεμένα βαγόνια των τρένων
τις απόκρυφες ελπίδες των άπορων
και ρωτά
για τ’ απάγγειο της ζωής.

Μπαίνει με το φως
απ’ την αόρατη πύλη της Αγάπης
δυό αγνά φιλιά
δυό ζεστά λόγια Ελληνικά
μια ποιητική συγνώμη
της αφήνει στον καθρέφτη
και λίγα τριαντάφυλλα
δίπλα στα όνειρά της.