ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

Ένας σκλάβος δραπέτης
σέρνετε στην θλιμένη έρημο
εφιάλτης τ’ όραμα της Λευτεριάς
στέρεψε στ’ ασκί του το νερό.
Τρείς στάλες αγάπη, δάκρυ, φώς
τούβαλαν στ’ ασκί του για νερό
μ’ αγάπη κρυφά του σκάλισαν
για φυλαχτό έναν μικρό σταυρό.

Χωρίς συντροφιά και πυξίδα
ξεκίνησε για την όαση των Ανθρώπων
κρυμμένο κράταγε στα σπλάχνα
το μύνημα των σκλάβων.

Δίψασε στ’ όραμα της Λευτεριάς
αιμοραγεί αιχμάλωτη η βασήλισσα ζωή
καυτή η ανάσα των σκλάβων
ζεσταίνει τα δεσμά στην ψυχή.

Για θυσία στα δεσμά της βασήλισσας ζωής
οι σκλάβοι πλένουν τώρα το πτώμα
ο ήλιος ν’ ανατείλει νικητής
σκόνη οι αλυσίδες στο χώμα.

Φωτιά, πυρκαγιά, ένα φως
θυσία στην λευτεριά του ο άνθρωπος
φωτιά, πυρκαγιά, ένα φως
τους σκλάβους οδηγεί ο Θεός.