ΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

Τα μάτια μας δακρυσμένα
πληγωμένες οι καρδιές,
τα νοιάτα μας σβησμένα
πίσω απο πόρτες κλειστές.

Πάντα απο τα όνειρά μας
την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ζητάμε,
σαν έρθει το φώς της αυγής
ξανά στην αλήθεια γυρνάμε.

Τα λόγια μας χαμένα
σκόρπια πουλιά που πετούν,
οι ελπίδες μας θαμένες
απο που να φανούν.

Μαύρο δάκρυ κι αίμα
στάζουν σε κάθε ματιά,
τα όνειρά μας θαμένα
στα παγωμένα κελιά.

Το μυαλό μας γυρνά
πάντοτε στο χθές,
μας γυρνά για λίγο
σε αναμνήσεις παλιές.

Αναμνήσεις που μας δίνουν
πάλι για λίγο χαρά,
μα το μυαλό μας γυρνά
στην αλήθεια ξανά.

Η μοναξιά αφεντεύει
μέσα στις καρδιές,
πικρή η αλήθεια
δεν γυρίζει το χθές.

Τ’ αστέρια λάμπουν
μα πως να τα δούμε,
τα σίδερα εμποδίζουν
την ζωή να γευτούμε.