ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Αγκαλιά παίρνω τον θάνατο
τα βράδυα που πονάω,
του φορτώνω κι ένα βάσανο
την μοναξιά να σπάω.

Του μιλώ για αγάπες προδωμένες
που μου πληγώσαν την ψυχή,
του μιλώ για νύχτες παγωμένες
που καταριόμουν την ζωή.

Θεριεύει και μου λέει θα σε πάρω
χαμογελώντας απαντάω, δεν μπορείς,
οι πικραμένοι δεν φοβούνται χάρο
κι άντε τώρα αλλού να κοιμηθείς.

Φεύγει γοργά μα είναι τρελαμένος
αφού να με σκοτώσει δεν μπορεί,
ξέρει δεν φοβάται ο προδωμένος
η προδωσία του ‘χει παγώσει την ψυχή.