Μια ελπίδα μ’ αέρινα φτερά
Ταπεινό ελληνικό, αγέραστο σκαρί
Κάτω απ’ τ’ άγρυπνο βλέμμα τ’ Ανθρώπου
Την μπόρα των καιρών ξαναδιαβαίνει
Φτάνει στο μουράγιο των ανθρώπων
Τους κάβους δένει τ’ άστρο της αυγής
Ένας ψαράς κατεβαίνει και αφήνει
Έναν στίχο στα παλικάρια της ζωής
Αδέλφια ξυπνήστε, αγαπηθείτε, αντισταθείτε
Τον αλυσόδεσαν της γης τον παράδεισο
Τώρα θα θυσιάζουν στην αρένα
Κάθε μέρα και από έναν Άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου