Σαν τα κοχύλια
Που ποτέ κανείς δεν τάδε
Το πώς γεννιούνται
Και πως βγαίνουν στη στεριά,
Κι εμέ η καρδιά μου
Μες στα βάθη της πλανιέται
Σαν το καράβι
Που ξανοίγει μακριά…
Έψαξα άδικα στεριά
Για να βρω να σταθώ
Μα με παρέσυραν
Οι άνεμοι και οι σειρήνες
Κι εσύ με πήρες
Πια κοντά σου να χαθώ.
Τ’ άστρο της ζωής μου
Πάει να σβήσει
Άπλωσ’ το χέρι
Σπίθα για να βρεις
Το δάκρυ της καρδιάς μου
Να ζεστάνεις
Το γέλιο…
Της γλυκιάς μας ενοχής!!!
Γρηγόρης Γαλάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου